῾Ο ὅσιος ᾿Ακάκιος ὁ νέος ὁ Καυσοκαλυβίτης καταγόταν ἀπό τό χωριό Γόλιτσα τῶν Θεσσαλικῶν ᾿Αγράφων (σήμερα ὀνομαζόμενο «῞Αγιος ᾿Ακάκιος»). Δέν ὑπῆρξε μάρτυς ἀλλά ἔδωσε μαρτυρία ἀγῶνος πνευματικοῦ μέ πολιτεία ἰσάγγελο «ἐν ὁσιότητι καί προσευχῇ».
῎Ησκησε εἰς τό ῞Αγιον ῎Ορος καί στήν σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων. Διέπρεψε εἰς τήν ἀρετή καί κατά τήν μακράν ἄσκησή του πολλῶν ψυχῶν ἀνεδείχθη διδάσκαλος καί παιδαγωγός εἰς Χριστόν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τοῦ ὁσιομάρτυρος Ρωμανοῦ τοῦ ἐξ ᾿Ασπροπύργου.
Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἐντύπωση πού ἀπεκόμισεν «ὁ πολύς ἐν μαθήσει καί φρονήσει» Πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων Χρύσανθος, ὁ ὁποῖος ἐπί πολύ συζητήσας μετά τοῦ ἁγίου καί τά μέγιστα ἐντυπωσιασθείς καί ἀπό τήν θεολογία καί τήν διάκριση καί τήν ἁγία πολιτεία τοῦ ὁσίου, ἐκήρυττε κατόπιν πανταχοῦ· «Εἶδον ἄλλον ᾿Ηλίαν καί ᾿Ιωάννην Βαπτιστήν. Εἶδον περισσότερα ἀπό ὅσα ἤκουον».
Οὗτος λοιπόν ὁ ὅσιος μέ τοιαύτη πολιτεία καί προσφορά ἔφθασε στήν ἡλικία τῶν ἑκατό ἐτῶν καί ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ τήν 12η ᾿Απριλίου 1730 μ.Χ.
᾿Απολυτίκιον
Εἰς ἦχον α´ «Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης…»
Θαβωρείου φωτὸς ἐκζητῶν τὴν λαμπρότητα, ἐν τῷ ῎Αθω βιώσας ἀνεπαύσω πληρώτατα· ᾿Ακάκιε, ᾿Αγράφων τέκνον τὸ σεπτόν, ἀγλάϊσμα ὁσίων τὸ φαιδρόν· ὅτι εὐχαῖς σου καὶ ἁγίαις διδαχαῖς Μάρτυρας νέους καὶ ὁσίους ἀθλητὰς ἀνέδειξας. Δόξα τῷ σὲ αὐγάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ δείξαντί σε ἐν παντὶ διδάχον ἔνθεον.
Κοντάκιον
«᾿Επεφάνης σήμερον…»
Τοῖς ἐνθέοις λόγοις σου καὶ προσευχαῖς σου εὐσεβῶς ἐπαίδευσας τοῖς προσιοῦσι μαθηταῖς εἰς ἀρετῶν τελειότητα καὶ μαρτυρίου στεφάνους, ᾿Ακάκιε.
Μεγαλυνάρια
Τοῦ καλοῦ ἀγῶνος τὸν ἀθλητήν, εὐδρομούντων νέων ὁδηγόν τε καὶ παιδευτήν, Καυσοκαλυβίων τε καὶ ᾿Αγράφων σέβας, ᾿Ακάκιον τὸν νέον, ὕμνοις τιμήσωμεν.
᾿Αγγέλων τὸν βίον ἐπιποθῶν καὶ εὐλαβῶν νέων τὴν πορείαν καθοδηγῶν, χοροὺς τῶν ἁγίων κοσμεῖς τε καὶ πλουτίζεις, ᾿Ακάκιε θεόφρον, πιστοὺς βοήθησον.
Εἰς Χριστὸν σοφὸν τὸν παιδαγωγόν, Καυσοκαλυβίων τὸν ἀστέρα τὸν φαεινόν, τὸν τὴν ἀκακίαν βιοῦντα καὶ βοῶντα, ᾿Ακάκιον τὸν νέον, ἐγκωμιάσωμεν.
